[vc_row][vc_column][vc_custom_heading text=”Poradniki” font_container=”tag:h3|text_align:left|color:%23020202″ google_fonts=”font_family:Open%20Sans%3A300%2C300italic%2Cregular%2Citalic%2C600%2C600italic%2C700%2C700italic%2C800%2C800italic|font_style:400%20regular%3A400%3Anormal”][vc_empty_space height=”32″]

[vc_empty_space height=”20px”][vc_column_text]

Wadliwy montaż okien

Wadliwy montaż okien rozpoczyna się na długo przed ich dostawą na plac budowy. Wynika to z czterech powszechnie występujących przyczyn.

Po pierwsze niewielu sprzedawców w punktach sprzedaży w ogóle wie na czym polega prawidłowy montaż stolarki okiennej, a cena montażu często jest ustalona zanim ktokolwiek obejrzy przyszłe miejsce prac i określi zakres robót oraz sposób ich wykonania.

Po drugie regułą jest, że osoba dokonująca oględzin palcu budowy i pomiarów nie ma odpowiedniej wiedzy i doświadczenia by zrobić to prawidłowo, a na dodatek nie uczestniczy w dalszych robotach montażowych, a więc nie może nimi kierować zgodnie własnym rozeznaniem.

Po trzecie, nagminnie pomijana jest w ustaleniach montażowych kwestia właściwego przygotowania otworów okiennych do montażu, co jest właściwą przyczyną powstawania większości błędów montażu.

Po czwarte, wystąpienie trzech wyżej wymienionych przyczyn kończy się zazwyczaj tym, że przyjeżdżająca na plac budowy ekipa montażowa ma mgliste pojęcie o wcześniejszych uzgodnieniach z inwestorem co do zakresu i sposobu wykonywania robót, o tym jak wygląda plac budowy i jak są przygotowane do montażu otwory okienne oraz o ilości i rodzaju materiałów niezbędnych do prawidłowego wykonania robót.

Oczywistym skutkiem nakładania się na siebie tych czterech przyczyn jest nagminne popełnianie przez większość ekip montażowych kilku podstawowych błędów, które w trakcie użytkowania obiektu muszą skończyć się powstaniem wad okien, a w najlepszym wypadku koniecznością ponownego wykonania robót w dopiero co wykończonym budynku.

Do najczęściej popełnianych błędów montażowych trzeba zaliczyć:

1. Błędy wymiarowania i brak odpowiednich luzów dylatacyjnych.
2. Zły dobór profili użytych do wykonania konstrukcji okna.
3. Montowanie okien na nierównych i nie oczyszczonych podłożach.
4. Montaż okien bez klocków podporowych.
5. Montażu okien bez listew progowych.
6. Mocowanie okien w ościeży na nie wystarczającą ilość kotew lub dybli.
7. Niepełne uszczelnienie szczelin dylatacyjnych pomiędzy oknem, a murem.

Poniżej omawiamy bardziej szczegółowo konsekwencje wynikające z tych błędów montażowych.

Błędy wymiarowania i brak odpowiednich luzów dylatacyjnych.

Podstawową wadą okien powstającą na skutek niewłaściwego wymiarowania jest nieprawidłowy wymiar okna.

Okna zbyt duże w stosunku do wymiaru ościeży.

Wbudowywanie okien zbyt dużych do wielkości otworu okiennego skutkuje brakiem koniecznych luzów dylatacyjnych. Często skutkiem tej wady jest również brak możliwości prawidłowego zamontowania parapetów zewnętrznych lub parapetów zewnętrznych i wewnętrznych jednocześnie.

Otówr okienny zbyt mały dla okna

Ustawienie okna na styk z ościeżem uniemożliwia wykonanie prawidłowego uszczelnienia styku okna ze ścianą.

W pozostawione bez uszczelnienia szczeliny, może wnikać od strony pomieszczenia ciepłe zawilgocone powietrze wewnętrzne ulegające w szczelinie skropleniu na skutek kontaktu z chłodniejszym powietrzem zewnętrznym. Na skutek przenikania wilgoci zewnętrznej i wewnętrznej powstają zawilgocenia muru na ościeżach i w nadprożu. Z upływem czasu powstałe zawilgocenia znacznie się powiększają. Przy dotyku wyczuwa się wilgotne tynki. Widoczne mogą być plamy zacieków i pojawiające się z upływem czasu grzyby pleśniowe.

Otwór zbyt mały dla okna, to dodatkowo brak miejsca w ościeżu na kompensatę naprężeń wynikających z rozszerzalności termicznej kształtowników okiennych pod wpływem wysokich temperatur zewnętrznych, powodujący zakleszczanie i wyginanie ram ościeżnic i skrzydeł.

W okresie chłodów może być widoczne na ościeżach przy ramach okien skraplanie wilgoci wewnętrznej ( pary wodnej). W okresie letnim będą występowały trudności z otwieraniem i zamykaniem okien na skutek zakleszczenia ram skrzydeł od nagrzewania słonecznego.

Okna zbyt małe w stosunku do wymiaru ościeży.

Wbudowywanie okien zbyt małych w stosunku do wielkości otworu ościeży, skutkuje brakiem możliwości wykonania prawidłowych połączeń okna ze ścianą oraz wadliwe uszczelnienie.

Wykonanie okna zbyt małego w stosunku do otworu powoduje, że nie ma praktycznie możliwości doboru odpowiedniego sposobu mocowania okna w otworze. Dyble lub kotwy montażowe “wiszą w powietrzu” i poddawane są zbyt wielkim momentom zginającym. Dodatkowo siły działające prostopadle do powierzchni okna np. parcie wiatru powodują zbyt wielkie poprzeczne przemieszczanie okna powodujące rozszczelnienie połączeń na stykach. Zastosowane do montażu dyble lub kotwy nie spełnią swojego zadania gdyż zostaną poddane nadmiernym obciążeniom, a w konsekwencji zamontowane okno w krótkim czasie ulegnie trwałym odkształceniom.

Nie ma możliwości prawidłowego uszczelnienia styku okna ze ścianą. Wypełnienie zbyt wielkich szczelin pianką i późniejsze otynkowanie ościeży jest zabiegiem pozornym. W krótkim czasie pojawią się szczeliny na styku okna z wykonanymi obróbkami i nastąpi swobodne przenikanie wilgoci zewnętrznej i wewnętrznej powodujące zawilgocenie ściany budynku.

Zbyt małe w stosunku do wymiaru ościeży okna, to również zmniejszenie światła okna czyli mniej naturalnego światła w pomieszczeniach, bo szyby w oknach mogłyby być większe gdyby nie ów błąd wymiarowania.

Ustawienie okna „na styk” z istniejącym lub przyszłym węgarkiem.

Nagminnie powtarzanym błędem montażowym jest ustawienie okna na styk z węgarkiem bez pozostawiania wymaganego luzu dylatacyjnego na uszczelnienie.

Ustawienie okna na styk z węgarkiem powoduje brak możliwości wykonania uszczelnienia pomiędzy licem profilu ramy ościeżnicy okna, a istniejącym węgarkiem muru lub przyszłym węgarkiem powstającym na przykład po dociepleniu budynku. Pozostawioną szczeliną wnika od zewnątrz woda opadowa i zimne powietrze zewnętrzne. Niska izolacyjność termiczna niedostatecznie izolowanego styku powoduje wychładzanie ściany w obrębie szczeliny i skraplanie wilgoci oraz nieuchronne powstawanie mostków termicznych.

Uniknięcie powyższych błędów wymaga zachowania prawidłowych luzów dylatacyjnych. Poniżej przedstawiamy tabelę prawidłowych luzów dla montażu okien w ścianie. Podane odległości są w zasadzie wspólne dla wszystkich systemów okiennych.

Wymagane luzy dylatacyjne: X około 20 mm, Y około 15

Jak uniknąć błędów pomiarowania:

• Przy wymiarowaniu otworów okiennych dokonywać pomiarów w trzech poziomach – góra – środek wysokości i dół oraz w trzech pionach na bokach i w środku szerokości.
• Dokonywać również pomiaru przekątnych.
• Przy planowanej wymianie okien dla sprawdzenia wymiarów starej ramy dokonać odkrywek ościeży.
• Określając wymiary okien bezwzględnie mieć na uwadze wymagane minimalne luzy dylatacyjne.

Zły dobór profili użytych do wykonania konstrukcji okna.

Częstym błędem montażowym, szczególnie przy wymianie starych drewnianych okien skrzyniowych jest albo nieprawidłowy dobór rodzaju ramy ościeżnicy, albo nie stosowanie niezbędnych przy standardowych profilach ościeżnic, poszerzeń systemowych. Jest to również wada często spotykana przy wymianie okien w ścianach o bardzo szerokich węgarkach. Prawidłowe ustawienie ramy okna w stosunku do szerokiego węgarka sprawia w obu wymienionych przypadkach montażowych, że od strony ościeża powstaje nadmierny luz dylatacyjny.

Wystąpienie takiego błędu w montażu po pewnym okresie eksploatacji spowoduje wciekanie wody opadowej w styk węgarka i ramy okna. Przy silnych wiatrach powodujących zwiększenie obciążeń okna, poprzeczne ruchy okna powodują rozszczelnianie styków. W szczelinach następuje skraplanie wilgoci, a dodatkowo wyczuwalne może być przewiewanie powietrza przez powstające szczeliny w stykach połączeń.

Przy planowaniu konstrukcji okien przeznaczonych do montażu w ścianach o bardzo szerokich węgarkach należy stosować poszerzone ramy ościeżnic lub systemowe kształtowniki poszerzające przykręcane do standardowo stosowanych ram wraz z uszczelnieniem od strony wewnętrznej styku obu skręconych profili taśmą rozprężną.

Przy wymiarowaniu i planowaniu konstrukcji ościeżnicy z poszerzeniem koniecznie należy pamiętać o zachowaniu wymaganego luzu dylatacyjnego dla wymiaru “X”. Odpowiedni luz dylatacyjny dla wymiaru “Y” jest sprawą oczywistą.

Montowanie okien na nierównych i nie oczyszczonych podłożach.

Montaż na nie oczyszczonym podłożu, to często popełniany błąd montażu wynikający przede wszystkim z niedbalstwa ekip montażowych. Podstawowe zaniedbanie, to pozostawienie przy wymianie okien zwietrzałego tynku, gruzu, pyłu, odłamków drewna, zwietrzałych warstw cegły, resztek materiału uszczelniającego ościeży bocznych i nadproży oraz pozostawienie niewypełnionych ubytków muru, a w otworach ościeży nowych budynków gruzu i pyłu z prac budowlanych.

Pozostawione zanieczyszczenia będą wchłaniać wilgoć z otaczającego powietrza i z przecieków wody opadowej. Wpuszczona na nie oczyszczone podłoże pianka montażowa nie zespoli się z litym materiałem w związku z czym styk spoin ulegnie szybkiemu rozszczelnieniu, a w szczelinach pomiędzy oknem, a murem powstaną mostki termiczne.

Skutkiem tej wady montażu po wbudowaniu nowych okien, pomimo ich dokładnego uszczelnienia pianką montażową jest pojawienie się pod oknami, na ościeżach i w nadprożu zawilgoceń muru, powiększających się znacznie z upływem czasu. W czasie opadów deszczu możliwe jest wyciekanie wody opadowej spod parapetów oraz zacieki na podłogę. Prawdopodobne będą wyczuwalne przedmuchy powietrza przy ramie. Mogą się również pojawić się pleśniowe zagrzybienia ścian.

Aby uniknąć powstawania podobnych wad montażowych należy zwrócić szczególną uwagę na:

• Staranne usunięcie starego materiału uszczelniającego, takiego jak zwietrzały tynk, gruz i pył.
• Szczególnie dokładne oczyszczenie z gruzu i pyłu progu ościeży, na której znajdować się będzie dół okna.
• W przypadku większych ubytków muru na wypełnieniu ich odpowiednimi materiałami.
• Prowadzeniu robót montażowych tak by unikać powstawania mostków termicznych.
• Wyrównaniu powierzchni ościeża dla skutecznego przylegania pianki montażowej.

Montaż okien bez klocków podporowych.

Zamontowanie okna bez odpowiedniej ilości klocków podporowych albo kotew progowych, a także osadzenie okna bezpośrednio ramą okna na podłożu może być przyczyną pionowych ruchów okna, odkształcenia ram i skrzydeł, oraz pękania tynku. Przez szczeliny powstałe w tynku rozpoczyna się wnikanie wilgoci w styk okna z murem. Wyczuwalne będą również przedmuchy powietrza. Zamontowanie okna bezpośrednio na podłożu powoduje dodatkowo brak możliwości wykonania uszczelnienia pod ramą i wypoziomowanie okna. Inne skutki tej wady montażu będą podobne do tych, które przedstawiliśmy omawiając przypadki montażu okna w zbyt małym otworze okiennym.

Aby uniknąć takich wad należy pamiętać aby:

• Klocki lub kliny podporowe były wykonane z trwałych materiałów np. impregnowanego drewna lub tworzywa sztucznego i rozmieszczone w sposób uniemożliwiający ich przesunięcie.
• Rozmieszczenie i rozmiar klocków zapewniał możliwość wykonania izolacji termicznej w sposób ciągły bez możliwości powstawania mostków termicznych.
• Klocki usytuować zawsze w newralgicznych punktach ramy w sposób nie ograniczający rozszerzalności termicznej profili, a jednocześnie zapewniający stabilne osadzenie okna. Najlepiej wykonywać tą czynność zgodnie z zaleceniami katalogów systemowych producentów kształtowników okiennych.
• Klocki lub kliny stosowane w celu dokładnego wypoziomowania okna nie powodowały zaklinowania okna z każdej strony gdyż uniemożliwia to ruchy termiczne. Skutek takiego użycia klinów będzie podobny do skutków zamontowania okien bez luzów dylatacyjnych.
• Klocki nie wystawały spod ramy i były zawsze układane na płaskiej powierzchni.

Montaż okien bez listew progowych.

Wbrew często powtarzanej przez sprzedawców i montażystów informacji o braku konieczności stosowania w oknach listew progowych, zamontowanie okna bez listwy progowej jest jednym z grzechów głównych źle wykonanego montażu!!!

Przy braku listew progowych w dolnej części okna nie ma możliwości wykonania trwałego uszczelnienia styku okna z parapetem. Zamontowanie okna bez listwy progowej powoduje, że parapet zewnętrzny mocowany jest do ramy lub wkładany pod okno bez jakiegokolwiek mocowania. Montowanie parapetu zewnętrznego do ramy okna, a nie pod ramę okna, w krótkim okresie czasu spowoduje przecieki wody opadowej pod ramę okna, a następnie do pomieszczenia. Mur podokienny będzie namakał oraz nastąpi rozszczelnianie złącza. Zawilgocone mury będą wykazywały tendencję do przemarzania w okresie zimowym. Nie do uniknięcia są przedmuchy powietrza przez rozszczelnione złącze, powodujące korozję dybli lub kotew montażowych.

Listwy progowe powinny być stosowane w każdym przypadku zarówno przy wymianie okien jak i przy oknach nowych.

Listwy progowe powinny być węższe od ramy ościeżnicy i w każdym przypadku przykręcane do ram okien. Jak w każdym przypadku łączenia profili systemowych korzystne będzie dodatkowe uszczelnienie styku listwy progowej z ramą okna przy zastosowaniu uszczelek rozprężnych.

Listwy progowe umożliwiają prawidłowe zamontowanie parapetów zewnętrznych pod ramy okien. Zastosowanie listew progowych zapewnia wykonanie pełnego uszczelnienia pod oknem.

Zamontowanie parapetu zewnętrznego do ramy okna w taki sposób iż zasłonięciu ulegną otwory odwadniające wrąb ramy jest bardzo powszechnym i błędnym sposobem montażu parapetów zewnętrznych powodującym, że woda wcieka pod okno!!!

Aby uniknąć takiej wady montażu i jej skutków przede wszystkim należy pamiętać o:

• Montowaniu okien bezwzględnie z listwami progowymi i na klockach podoporowych.
• Montowaniu parapetu zewnętrznego pod ramą okna do listwy progowej wkrętami w rozstawie nie większym niż 30 cm, zabezpieczając dodatkowo łby wkrętów.
• Dokładnym uszczelnianiu materiałami izolacji termicznej styku ramy okna z progiem.
• Konieczności stosowania od wewnątrz taśm z folii paroszczelnej lub innego rodzaju uszczelnień odpornych na przenikanie wilgoci.
• Stosowaniu od zewnątrz izolacji przeciwwodnej, a w razie potrzeby i wygłuszającej.
• Mocowaniu okien w progach kotwami progowymi, a nie dyblami. Przy stosowaniu kotew progowych nie przewierca się ram okien i nie ma zagrożenia wciekania wody opadowej w ramy i pod ramy przez przewiercone otwory.

Mocowanie okien w ościeży na nie wystarczającą ilość kotew lub dybli.

Zastosowanie kotew lub dybli montażowych wyłącznie z boków okna. Brak punktów mocowania w progu i w nadprożu oraz nieprawidłowy rozstaw mocowań od naroży okna, to kolejny z grzechów głównych wadliwego montażu.

Obciążenia okna powstające na skutek działania wiatru, różnic temperatur oraz obciążeń eksploatacyjnych przekazywane są na niewystarczającą ilość mocowań. Brak odpowiedniej ilości i rozmieszczenia mocowań przy działaniu obciążeń powoduje poprzeczne ruchy okna powodujące odkształcenia dolnej i górnej ramy ościeżnicy deformujące okno. Degradują się uszczelnienia styków okna z murem i widoczne jest pękanie tynku. W rozszczelnione styki wnika wilgoć i łatwo wyczuwalne są przedmuchy powietrza.

Ilość i rozstaw mocowań powinien być zgodny z wymaganiami określonymi w dokumentacji montażowej lub instrukcjach montażu.

Poniżej przedstawiamy schemat prawidłowego rozmieszczenia punktów mocowań zalecany przez Instrukcję 421/2006 Instytutu Techniki Budowlanej.

A – odstęp pomiędzy punktami mocowania. W oknach PVC max .700 mm
E – odstęp od narożnika wewnętrznego kształtownika min. 150 mm
P – odstęp od krawędzi słupka min. 150 mm
(podane wartości dotyczą okien białych)

O czym należy pamiętać mocując okna w otworach:

• Stosować do konstrukcji okna wyłącznie łączników systemowych, a do montażu dybli, kotew i śrub wskazywanych przez właścicieli systemu.
• Dobierać łączniki odpowiednio do rodzaju ściany.
• Dyble oraz wkręty mocujące kotew osadzać w litym materiale i na zalecanej przez producentów głębokości.
• Bezwzględnie mocować okna w progu i w nadprożu.
• Otwory pod wkręty kotew i pod dyble powinno się wiercić bez udaru.
• Wkręty dociągać równomiernie aby nie powodować naprężeń w ramach ościeżnic.
• Unikać przewiercania przez komory ram ościeżnic okien, w których znajdują się stalowe wzmocnienia.
• W progach okien bardziej poprawne jest stosowanie specjalnych kotew progowych.
• Otwory w cegłach pod oknem zasklepiać tynkiem.

Niewłaściwa odległość mocowań od naroży może doprowadzić do rozrywania miejsc w których zgrzewane są ramy ościeżnic okna !!!

Niepełne uszczelnienie szczelin dylatacyjnych pomiędzy oknem, a murem.

Na koniec, grzech podstawowy, którego skutki niweczą wszelkie wysiłki inwestorów związane z chęcią uzyskania oszczędności energii, tłumienia hałasu, a przede wszystkim uzyskania odpowiedniej szczelności połączeń. Grzech wynikający z niepełnego uszczelnienia szczelin dylatacyjnych pomiędzy oknem, a murem ościeży. Nie dość, że najpowszechniejszym sposobem uszczelnienia połączeń okno – mur jest wypełnienie ich jedynie warstwą pianki montażowej, co powoduje, że nie zostaje zachowana podstawowa zasada prawidłowego montażu okien, która brzmi „Szczelniej od wewnątrz niż na zewnątrz”, to na dodatek, ta jedyna warstwa uszczelniająca wykonywana jest nader niestarannie i często przypomina szwajcarski ser, a bywa, że nie ma jej w ogóle.

Błędy w uszczelnieniu są tak powszechne, że można bez ryzyka powiedzieć, iż wystąpią w 9 na 10 montażowych przypadków.

Oprócz braku koniecznej izolacji przeciwwodnej i paroizolacyjnej, trzy najczęściej powtarzające się błędy montażowe związane z niepełnym uszczelnieniem połączenia okno – mur, to:

• Niepełne uszczelnienie progu okna.
• Dostawianie okien na styk do węgarków.
• Pozostawianie odpowiednich luzów dylatacyjnych, ale uszczelnianie szczeliny tylko od strony węgarka i wnętrza pomieszczenia z pozostawieniem wolnej przestrzeni pomiędzy tymi warstwami uszczelnienia.

Negatywne skutki tego typu błędów nie ujawniają się natychmiast po montażu, ale ich zaistnienie jest nieuniknione, a im później wystąpią, tym trudniej je usunąć, a co gorsza wykazać, że powstały z winy wadliwego montażu i powinny być usunięte w ramach gwarancji lub rękojmi.

Niepełne uszczelnienie progu okna.

Brak właściwego uszczelnienia okna w progu – czyli w dolnej części ramy ościeżnicy polega na ustawieniu okna bez wykonania właściwej izolacji termicznej, przeciwwiatrowej, przeciwwilgociowej i przeciwwodnej. Skutkiem braku izolacji będzie wciekanie pod ramę okna wody opadowej i możliwość przecieków wody pod parapet wewnętrzny. Po dłuższym okresie eksploatacji nastąpi poważne zawilgocenie muru. W skutek powstawania mostka termicznego woda skraplać się będzie na ramach okna w pobliżu parapetu wewnętrznego. Poważną uciążliwością będą przedmuchy powietrza do wnętrza pomieszczenia.

Aby uniknąć skutków tej wady w trakcie montażu należy pamiętać o dokładnym uszczelnieniu styku ramy okna z murem podokiennym. Zalecane jest również stosowanie od zewnątrz folii paroprzepuszczalnych, wodoszczelnych i wiatroszczelnych zapewniających szczelność na przecieki wody i przedmuchy powietrza oraz pozwalających na osuszanie powierzchni narażonych na działanie wilgoci. Od strony wewnętrznej należy stosować materiały paroizolacyjne posiadające większą oporność dyfuzyjną niż materiały zewnętrzne.

Okno na styk z węgarkiem.

Ten typ błędu powstaje równie często przy wymianie stolarki okiennej w istniejących obiektach jak i przy montażu okien w nowych budynkach wtedy gdy okno licowane jest z płaszczyzną ściany budynku.

W nowych budynkach, okna zazwyczaj są montowane przed wykonaniem dociepleń murów. Brak dociepleń, a więc i węgarków w trakcie montażu sprawia, że okno jest uszczelnione pianką wyłącznie w obrębie styku ramy ościeżnicy okna z murem. Po wykonaniu dociepleń i tynków zewnętrznych, przylegający do ramy ościeżnicy okna tynk ulegnie spękaniu, a pomiędzy zewnętrzną powierzchnią ramy ościeżnicy i utworzonym węgarkiem powstaje szczelina, której nie uszczelniły należycie ekipy montujące okna oraz której z reguły nie wypełniają również ekipy wykonujące docieplenia i tynki zewnętrzne. W powstałą szczelinę wnikać będzie woda opadowa i zimne powietrze zewnętrzne powodując zawilgocenie murów oraz znajdującej się pomiędzy oknem, a murem pianki montażowej. W ten sposób utworzy się mostek termiczny, a od strony wnętrza pomieszczenia może pojawić się zawilgocenie i zagrzybienie ościeży. Z dużym prawdopodobieństwem wyczuwalne będą również znaczne przedmuchy powietrza przez rozszczelniający się styk okna z murem.

Z podobnym zjawiskiem będziemy mieli do czynienia w wypadku wymiany i montażu okien w istniejącym budynku, w którym oścież okienna ma wymurowane węgarki. Jeśli stare okno zamontowane było prawidłowo z zachowaniem płaszczyzn montażu, ekipy montażowe nie zachowując odpowiednich luzów dylatacyjnych dostawiają nowe okno na styk do istniejącego węgarka, a pozostałą niewielką szczelinę od strony zewnętrznej zakrywają tynkiem. Różna rozszerzalność termiczna kształtowników okiennych, tynku i murów budynku sprawi, że w krótkim okresie na styku okna z tynkiem pojawi się szczelina przez którą wnikać będzie woda opadowa i zimne powietrze zewnętrzne, a skutki tych zjawisk opisaliśmy wyżej.

Zamontowanie okna z osadzeniem bez uszczelnienia całego styku od strony ościeża i od węgarka.

Jest to najbardziej powszechny, nieprawidłowy sposób uszczelniania styków okien z murem. Tego typu błąd montażowy powstaje równie często w obiektach nowych jak i w trakcie wymiany okien w obiektach istniejących. W krótkim okresie czasu pojawi zawilgocenie muru, po dłuższym okresie eksploatacji skutkiem takiego montażu będą przedmuchy powietrza przez styk, zacieki wody w mur, zawilgocenia tynków ościeży, rozwój pleśni, obniżone temperatury w pomieszczeniach, zbieranie się wody i wilgoci na ramach, szybach i ościeżach.

Sposób na uniknięcie tego typu wad to:

• Dokładne uszczelnianie styku ramy okna z ościeżem i z węgarkiem.
• Unikanie powstawania mostków termicznych przy uszczelnianiu okien.
• Stosowanie od zewnątrz folii lub rozprężnych taśm paroprzepuszczalnych zapewniających jednocześnie szczelność na przenikanie opadów atmosferycznych. (Stosowanie taśm pozwala osuszyć złącze gdy ulegnie zamoknięciu i zapewnia jego szczelność na przecieki wody i przedmuchy powietrza).
• Unikanie przylegania zewnętrznego tynku do ramy.
• Stosowanie od wewnątrz folii paroizolacyjnej albo sznurów poliuretanowych i silikonu nakładanego w szczelinę na sznur. (Wykonane w ten sposób złącze nie przepuszcza wilgoci wewnętrznej, a jednocześnie jest odpowiednio elastyczne. Zapewnia szczelność przy ruchach termicznych okna . Sznury poliuretanowe i nakładany silikon należy opierać od strony ościeża na równym tynku, a od strony ramy na płaskiej systemowej podkładce zamykającej wrąb ramy ościeżnicy).
• Stosowanie pianki montażowej wtryskiwanej na równe, oczyszczone i odpylone podłoże.
• Dokładne wypełnianie pianką całego złącza.
• Dobieranie dybli lub kotew odpowiednio do rodzaju ściany.
• Stosowanie listew poszerzających lub szerokich ram ościeżnic przy bardzo szerokich węgarkach

OKNOTEST.PL

[/vc_column_text][vc_empty_space height=”20px”][/vc_column][/vc_row]